Sevgi Bilgelik, Nefret Aptallıktır

Bizi bir araya getirmek için kurduğumuz şehirler bizi daha çok yalnızlaştırdı. Birbirlerini tanımayan ve tanımak için en ufak bir merak duymayan aynı türden canlılar sürüsü, her yerdeler.

Bazı gerçekleri biliyoruz.
Müzik sonsuza dek çalmayacak.
Bertrand Russell’ın dediği gibi
“Sevgi bilgelik, nefret aptallıktır.”
ve bu adam gerçekleri her şeyin üstünde tutmamızı öğütlüyordu.

Gözlemlerime göre, insanoğlunun büyük bir kısmı günlerin kıymetini bilmekten çok uzak. Oysa Brecht, Godot’u bekliyordu. Şuna benzer bir şey söylemişti. “Her şey için bir gün yeter. O bir günde delirdi, ben de bir günde kör oldum. Bir şeylerin olması için zaman geçmesi gerekiyor sanıyorsunuz ama bu bir yanılgı.”

Ertelemek de bir yanılgı.
“Hayır Estella, bu gece benimle kal. Yarın hiç varolmayabilir.”

Büyük bir ilüzyon halinde, insanoğlu göstermek için yaşıyor. Anlatmak veya paylaşmak için değil. Neye sahip olduğunu, nereye gittiğini, ne kadar parası olduğunu ve dahasını göstermeyi seviyor. Öğrenilmiş bir büyüklenme.
Büyük bir ilüzyonun içinde hiçbir şeye sahip olmadığından habersiz.

Televizyonlarda veya gazetelerde “insanlık” bir haber değeri taşıyor. Köpeğe yardım eden ‘vicdanlı’ adam. Bir çocuğun başını okşayan ‘iyi kalpli’ politikacı. Bulduğu cüzdanı sahibine veren ‘dünyadışı’ insan. Bir haber değeri taşıyor. Çünkü insan olmak, artık unutulmuş eski bir davranış.

Tekrar insan olabilir, insanoğlu.
Paz şöyle demişti, “Zamandan önceki zamanlarda, şiir ve din, bilim ve büyü, şarkı ve dans bir ve aynı şeydi.”

Bir gün bir şeyler kurtulacaksa bu yalnız aşkla mümkün. Belki biraz da masumiyetle.
Yalnız aşk bizi kurtarabilir. Saf, nedensiz ve berrak bir su kadar canlı bir aşk.

Su her şeyi temizler ve geriye sadece güzel bir rüzgar kalır.